Onder de naam ‘Theater Roodkapje’ presenteerde onze Stichting een verrassing aan het begin van deze studiedag waar kinderen van ouders met psychiatrische problemen of verslavingsproblemen centraal staan. Cies Meinders heeft voor deze gelegenheid een gedicht geschreven dat wordt voorgedragen door Reint Laan, terwijl Cies de voordracht op haar cello begeleid.
ballade 3 heren met gleufhoeden
mijn dochter draagt me in haar armen, niet meer dan veertig kilo zal ik zijn ongemakkelijk hang ik aan haar schouder mijn hoofd ligt in haar nek
mijn dochter begint te lopen, ze gaat nog harder lopen
ze begint te hollen, twee heren zitten ons achterna
mijn bungelende benen zitten haar danig in de weg,de heren komen dichterbij, van achter proberen ze op mijn dun behaarde hoofd hun sigaretten uit te drukken, op mijn roze huid die te zien
is door mijn witte haar,
al rennend doen die heren dat, dat’s knap
ik kan mijn dochter niet beschermen tegen onheil en ellende, zij beschermt míj tegen al wat akelig is en naar
dat doet ze met haar schouders, ze trekt haar ene schouder op
en duwt de ander wat naar voren,
zo lukt ’t haar telkens weer de heren af te weren,
al rénnend doet ze dat, dat’s knáp
dan versnellen ze hun pas en hollen ons voorbij,
twee heren keurig in’t pak, met hoeden op
en in hun mondhoek brandt de sigaret ze hollen voor ons uit
tot aan‘t ravijn
en blijven stil staan aan de rand
daar nemen ze hun hoeden af en hun sigaret weer in de hand
mijn dochter laat zich geen rad voor ogen draaien,
zo te zíen lijkt alles hier okee..
ze weet donders goed, ’t nette pak de hoed met gleuf
de nonchalant gerookte sigaret
’t is slechts schíjn, ’t schíjnt slechts zo te zijn….
hoe dan ook zij doet er niet aan mee
onhandig hang ik in haar armen, mijn hoofd schudt op haar schouder
we rennen naar de rand en komen dicht achter de heren staan
we duwen ze kalm en vastberaden een voor een in ’t ravijn
althans mijn dochter doet dat, die doet dat helemaal alleen, dat’s fijn
we zien ze vallen, we horen ze gillen,
twee hoeden fladderen er achteraan
hun gegil zet zich voor altijd vast in onze oren
wij rennen verder
cies meinders 20171101
Meer gedichten op http://www.ciesmeinders.nl